انزوا

ما ماهی هائی هستیم که سزاوار ماهیتابه ایم ، زیرا که

شنا کردن را پس از غرق شدن ،

یاد گرفته ایم

(حسین پناهی)

....................................................................

مرا زندگی زندانیست که در ژرفنای سکوتش سلاخ خانه ای دارد به نام انزوا....پرندگان را باید آموخت که قفس ایمن ترین محل زیستن است...چرا که جهان برون گرچه آسمانش آبی است اما به پر کشیدن در هوای مسمومش نمی ارزد....شبح وار زیستن اندیشه ای است که در ذهن می پرورم...اندیشه ای نه روشن که شاید چندی نیست مرا در بند خویش گرفتارمی آورد....به آسمان چون می نگرم سو سوی ستارگان را حیله ای می یابم که  آتش برافروخته ی سینه ام را شعله ور تر می سازد....چرا چنین است و باید چنین باشد؟

ره تا سینه کش افق کبود است و چشمان من سوسوی فانوسی را آویخته بر کلاهک کلبه ای نظاره میکند....این تصویر مرا دلتنگ تر میسازد ز آنچه که مرا دلتنگ ساخته....کوه ....جنگل....آوای سار...بی تابی گنجشک...چمنزار سبز...برکه ای که با سمفونی غورباغه ها سکوت را می شکافد...همه و همه...ابتذال بودن را برایم زمزمه میکنند....نی های  مرداب بسان آدمیان.. بنده ی باد اند....هر کجا که باد خواهد سرشان آنجا خموده آید....آه ابتذال...