من دیگر آن هایی را که دوست دارم نخواهم دید و مردن این است.

یکسری آدم ها هستن که بدون غم و غصه نمی تونند زندگی کنن،اصلاً چرخ زندگیشان نمی چرخه،لال میشن ،میشن خوده سنگ،بی هیچ حرفی می شینن یک گوشه و به رفتن زمان خیره میشن.... تا حالا شده نوشته ای رو ببینی که از سر خوشحالی و شادی باشه و در عین حال زیبا هم باشه. هرکسی را دیدی می نوشت و مدتی است ساکت شده بدونید دیگه تنها نیس، یا یه گرفتاری براش پیش اومده و رفته با گرفتاریش وقت بگذرونه،   یا الحمدلله از تنهایی در اومده،  ما همه اینجا تنهاییم، با همیم، هر کسی به نوبه ای تنهاست، خب میخوام بگم، هر کسی تنهاییشو طوری پر میکنه، ماهم اینطوری، بقیه هم یه طور دیگه... ..اگر دیدین دوستی یه مدت بود، بعد دیگه نبود، خب حتما غصه ای ندارد که بنویسه...که بگه...خوشیش مال خودشه...غصه هاش ماله ماها...شایدم شادیهاش زیاده حوصله ی مکانه تنهاییشو نداره، که خب بازم خدا را شکر، ما که بخیل نیستیم. البته عیبی نداره، دوستیم دیگه، فکر میکنین این دوستیهای مجازی به چه دردی میخوره؟؟؟؟ نه؟؟؟خدایی به چه دردی میخوره....خب ماله همینه که تنهایی همو پر کنیم، اصلا غیر از این نیست، حالا یه عده ای میان سرک میکشن تو زندگی این و اون که مثلا چی؟؟؟ فلان بهمان اینطوری، فلانی شوهر داره فلان ساعت به اینترنت وصله، فلانی زندگیش فلانه...به خدا همینه که انقدر بی فرهنگیم، یاد نگرفتیم تو زندگی همدیگه فوضولی نکنیم...یکی نیست بگه انقدر بیکاری که سرک کشیدن تو زندگی این و اون و نقشه کشیدن شده سرگرمیت ؟؟؟ زندگیه آروم ما آدما را مجنون میکنه...یه وقتایی آدم خیلی غصه اش میشه. خیلی وقته خسته شدم از خودم. مگر میشه شب را به صبح رسوند بی گریه بی بغض....شب را به صبح رساند با یک خیال خوب؟با خنده؟ با این خیال که صب پا شی ببینی .......؟؟ هیچی نبینی....یک شب که اینگونه گذشت کارت تمامه....خوشی و خوبی برای ما تا همیشه نیست...وقتی دوباره برگشتی به همان شب ها غصه داری.....دیگر همه چی عوض شده،حالا دیگه درد تنهایی نیست....درد دلتنگی هم هست،اون خوشی و میخوایی،اما دیگه مال تو نیست و باید رفتنش و نگاه کنی..زندگی همینش سخته.......

پ.ن: تیتر از متن کتاب " ظرافت یک جوجه تیغی" نوشته ی موریل باربریه