زندگیه دیگه

زندگی کردن مثل نوشیدن یک فنجان قهوۀ گرم و غلیظه . اول بخاری رو که ازش بلند میشه میبینی .

ــ چه گرمه !!! .

بوش رو که توی فضای اطرافت پر شده احساس می کنی!!!.

ــ  و چه خوش بو!!! .

 وسوسه میشی که امتحانش کنی ، اما وقتی اولین جرعه رو می نوشی تلخیش  ابرو هات رودر هم می کشه.

ــ چه گرم و خوش بو، ولی چه تلخ!!! باید یه جوری شیرینش کرد .

توش یه عالمه چیزهای شیرین می ریزی و با این خیال که شیرین شده ، هم نزده جرعه دیگه ای می نوشی.

 ــ هنوز هم تلخه ، باید همش زد .

و همش میزنی ...و همش میزنی ...و جرعه دیگه ای می نوشی. شیرین شده، اما اونقدر غلیظه که بازهم ته مزه اش تلخی رو حس می کنی. می خوای از خوردنش دست بکشی ، اما وقتی بوی تحریک کننده ش و گرمایی روکه از دیدن بخاری که ازش بلند میشه به یاد میآری، باز هم وسوسه می شی و ادامه میدی ...

جرعه های بعدی شیرین تر و شیرین تر میشن . انگار همه شیرینی ها ته فنجون جمع شده . اونقدر که وقتی به ته فنجون نزدیک میشی، شیرینیش دلت رو می زنه . دیگه داری از خوردنش پشیمون میشی . در حالیکه هنوز بوی وسوسه انگیزش رو در مشام داری و هنوز گرمایی رو که از نوشیدنش توی رگهات میدوه به یاد میاری . برای همین باز هم دلت می خواد امتحانش کنی و اگر گذشت زمان باعث شده باشه که ابرو در هم کشیدنها و دلزدگیهات رو فراموش کنی ، بازهم امتحانش میکنی ، تا اونجا که ؛ تلخی ها اونقدر تلخکامت کنه و شیرینی ها اونقدر دلت رو بزنه که، از خیر بوی دل آویز و گرمای جانبخشش بگذری و بگی :

 بابا از خیرش گذشتیم . مارو به خیر و شما رو به سلامت.

سپاس دوستان خوبم بابت حضورتون

نوش جونتون

زندگی با همه ی شیرینیها و تلخیهاش

همین دیگه