یافته
در جنگلی می رفتم
سر خویش گرفته،
پی چیزی نبودم
در سایه
گلکی دیدم ناگاه
چون ستاره ای درخشان
چون چشم خردی زیبا.
بر آن شدم بچینم اش
که با مهربانی گفت:
می چینی ام
تا بپژمرم؟
کندمش با ریشه و پیوند
آوردم اش به بوستان ام
به خانه زیبای ام
دگر بار بر می بالد
در آن آرام جای
اینک شاخه بر می آورد مدام
و می شکوفد آرام
این شعر را گوته برای همسر خود کریستیانه وولپیوس ایتالیایی سروده است.
تقدیم به همسرم
ایول گوته خوش بحال همسرش
میگم زن گرفتن یعنی همین؟
پی چیزی نباشیم بعد یهو از یکی خوشمون بیاد از ریشه بکنیمش ببریمش خونه؟
شوخی کردم
بگمونم منظورش ب امثال منه ک انقد گلارو گوشه خیابونا پر پر نکمنیم
بیریم خونه اونجا پر پر کنیم
اما خارج از شوخی کاش همه مثل گوته فقط گلی رو دست میزدیم که میخوایم تا اخر باهاش باشیم
زیبا بود مرسی
.امیدوارم همیشه موفق، شاد و پیروز باشید
غریب از دوست داشتن
و عجیب تر از آن دوست داشته شدن......
وقتی میدانیم کسی با جان و دل دوستمان دارد،
و نفسها و صدا و نگاهمان در روح و جانش ریشه دوانده،
به بازیش می گیریم.
هرچه او عاشق تر، ما سرخوش تر، هر چه او دل نازک تر، ما بی رحم تر...
تقصیر ما نیست،
تمام قصه های عاشقانه اینگونه به گوشمان خوانده شده اند!
�دکتر شریعتی�
مثل همیشه
خوب و فعال هستی
می چینی ام
تا بپژمرم؟
کندمش با ریشه و پیوند
آوردم اش به بوستان ام
-------------
وچه هدیه زیبایی برای چینشی درتولدی دیگر
سرکارخانم بازم انتخاب زیبایی دیگربود.ممنون
195091 بازدید
10 بازدید امروز
56 بازدید دیروز
1830 بازدید یک هفته گذشته
Powered by Gegli Social Network (Gohardasht.com)
Copyright ©2003-2024 Gegli Social Network (Gohardasht) - All Rights Reserved
Developed by Dr. Mohammad Hajarian