گاهی

گاهی دلت میخواد بنویسی. انقدر بنویسی و بنویسی که کله ات دست از سر افکارمنفی تو دنیا برداره

گاهی بعضی آدما اونقدر برات مهم میشن، که در عین ِ هر ناراحتی و مشکلی میدونی یکی از بهترین های زندگیتن و وقتی یاد خاطراتشون میافتی لبخند بر لبت میشینه.

گاهی انقدر رابطه ت با بعضی آدما عجیب و غریب میشه که مطمئن میشی هیچوقت نمیتونی فراموشش کنی و مطمئن میشی دوستیش همیشه در کنارت هست هرچند گاهی تو اوج باشه و گاهی تو فرود و شاید گاهی....بی خیال

گاهی انقدر خاطرات ِ عجیب و غریب، پر از خنده و خوشحالی و گریه و ناراحتی با یه آدم داری که حس میکنی اون خاطره ها مقدس اند. بنابراین نوشتن از اون خاطره ها برات سخت میشه.سخت تر از هر کاری که تو دنیا میتونی انجام بدی.

گاهی انقدر حس میکنی یه آدم بهت نزدیکه که همیشه تقریبا همه چیو اولین نفر به اون میگی و واکنشش رو دوست داری حتی اگه چیزی نباشه که منتظرش بودی. حتی اگه چیزایی را بشنوی، که رنجت بده

گاهی بعضی آدما سر و کله شون تو زندگیت پیدا میشه و یه جای گُنده ی گنده تو قلبت پیدا میکنن. وقتی اون جا رو پیدا کردن برات جزو ِ بهترین ها میشن. حتی تصور نبودنشون اذیتت میکنه و خاطره هاتون همیشه باعث میشه لبخند بزنی.

گاهی بعضی آدما عجیب غریب ترین آدمای زندگیتن و همیشه انقدر عجیب میمونن برات که مثل ِ یه رازن. یه راز ِ کشف نشدنی ِ دوست داشتنی...

همین دیگه